THE JERRY LEE LEWIS START PAGE
 www.jerryleelewis.nl

Start NewsReports Releases Fanclub Pictures Guest book    
 

Reports


Waar: Amsterdam (Paradiso)
Wanneer: 1 maart 2004
Geschreven door: TEX (The Travelin' Man)

Zoals u in onderstaande recensie kunt lezen gaf de legendarische Jerry Lee Lewis 1 maart j.l. een kort, maar uitermate krachtig en indrukwekkend optreden in het binnen een week uitverkochte Paradiso.

Zoals gewoonlijk was weer een behoorlijk aantal 'recensies', of wat daar voor door moest gaan, zoals die van Gijsbert Kamer (Volkskrant), Peter Bruyn (Parool/Gelderlander) en Jan Vollaard (NRC) een stuk minder indrukwekkend. De feitelijke onjuistheden waren weer niet op twee handen te tellen en er was te veel aandacht voor de lengte van de show en te weinig voor de door The Killer geboden kwaliteit. Nergens werd ook maar met een woord gerept over het onderhoudende door de Schotse zanger Blondell verzorgde voorprogramma, terwijl deze gedurende zijn bijna een uur durende optreden werd begeleid door een absolute superband, bestaande uit de Jerry Lee Lewis band aangevuldĂ‚ met de legendarische Memphis Horns en twee fantastisch backingzangeressen. VerderĂ‚ meende iemand als Jan Vollaard in een serieuze krant (althans dat leek het ooit te zijn) als het NRC een een door miljoenen gerespecteerd en gewaardeerd muzikaal genie als Jerry Lee Lewis te moeten vergelijken met een "opgewarmde zombie" en "een schooier" te noemen. Ronduit walgelijk en tevens het bewijs dat The Killer anno 2004 in een betere vorm steekt dan dit hele stel bij elkaar.

 

JERRY LEE LEWIS KORT MAAR UITERMATE KRACHTIG

Maandagavond 1 maart was het dan eindelijk zover: voor het eerst in bijna drieĂ«nhalf jaar zou de legendarische 68-jarige rock-'n-roll- en countryzanger/pianist Jerry Lee Lewis weer eens acte de prĂ©sence geven op een van de Nederlands podia. Ditmaal zou dat het podium van de binnen een week uitverkochte Amsterdamse poptempel Paradiso zijn, waar hij in 1994 en 1995 ook al met veel succes optrad.

Als gevolg van een vertraagde vlucht vanuit Engeland, waar Jerry Lee de voorgaande twee avonden al indrukwekkende concerten had gegeven, die op hun beurt weer waren gevolgd op nog een Engels concert en drie in Schotland, begon het hele programma later dan aangekondigd. Zo te zien kon dit de pret onder het aanwezige publiek, dat zich voorafgaande aan het concert al de hele dag had kunnen vermaken met pianospelende en zingende Jerry Lee fans tijdens een in de Three Sisters Amsterdam gehouden pre-show meet, niet drukken.  Jerry Lee Lewis' All Star Band, bestaande uit bassist B.B. Cunningham, drummer Robert Hall, toetsenist Bill Strom, natuurlijk The Killer's trouwe bandleider en gitarist (al 37 jaar lang) Kenny Lovelace en ditmaal tevens gitarist en producer van Jerry's komende duetalbum Jimmy Rip, werd dan ook met veel enthousiasme onthaald toen deze uiteindelijk op het podium verscheen.

Aangevuld door de legendarische Memphis Horns en twee backingzangeressen die o.a. met U2 en Elvis Presley hadden gewerkt namen zij allereerst ongeveer een klein uur lang de begeleiding van support act (Raymond) Blondell voor hun rekening. Dat optreden stond zeker muzikaal gezien als een huis, waarbij met name gitarist Jimmy Rip erg opviel door zijn felle, opzwepende gitaarspel en aparte verschijning. Blondell's optreden bestond uit een zeer gevarieerd repertoire dat naast nummers van o.a. Elvis Presley, U2, Hank Williams, Rod Stewart en The Stones ook een uitermate pakkende eigen compositie bevatte waarmee hij een prima indruk maakte.

Na een korte pauze was het dan eindelijk zover. De Jerry Lee Lewis band (petje af voor deze heren die de taak hadden op een avond twee artiesten te begeleiden) minus The Memphis Horns en de backingzangeressen betrad wederom het podium en opende met de door bandleider Kenny Lovelace op voortreffelijke wijze gezongen Little Richard klassieker "Slippin’ And Slidin’". Gezien het enorme enthousiasme van de fans was het al gauw duidelijk dat dit een gedenkwaardige avond zou worden. Terwijl bassist B.B. Cunningham bandleider Lovelace nog aan het introduceren was liep tot grote verbazing van een ieder ineens geheel onverwacht The Killer over het podium richting de prachtige vleugel. Een oorverdovend applaus was het gevolg en nog voordat The Killer ook maar een noot had gespeeld had hij het bomvolle Paradiso al op zijn hand.

Een in daverend tempo gespeeld "Roll Over Beethoven", waarbij hij een aantal malen flink met de pianoklep klapperde, deed het enthousiasme en de temperatuur alleen maar verder stijgen. Zijn stem klonk helder, z'n pianospel was flitsend. De lekkere blues "C.C. Rider" werd ook uitermate goed ontvangen, maar veel rust gaf Jerry Lee zichzelf niet want met "Why You Been Gone So Long" gooide hij weer alle remmen los en liet wederom zien wat voor een virtuoos pianist hij nog immer is. The Killer praatte weinig tussen de nummers door en hield mede daardoor het tempo in de show erg hoog. De bierglazen op het podium van de dicht tegen de bĂĽhne aangedrukte fans en de aanhoudende uitbundigheid gaven een goede indruk van hoe het er 40 jaar geleden in de Hamburgse Star Club aan toe gegaan moest zijn. Jerry was in zijn element en z'n fans voelden dat. "No Headstone On My Grave", ook al zo'n prachtig nummer uit The Killer's omvangrijke repertoire, liet hij nu op het publiek los. De song begon ook nu als een lekkere blues, maar al spoedig gooide hij zichzelf in een hogere versnelling en liet Paradiso weer op haar grondvesten schudden. Wat een show! Na het nummer weer in bluesstijl te hebben afgesloten zei hij tegen zijn fans "Don't put no headstone on my grave, I want a monument, one of those big muthas!" Getuige het luid opgaande gejuich zal die wens tezijnertijd beslist ingewilligd worden. Gelukkig leek het nog lang niet zover te zijn want hier stond toch maar mooi even de enige echte Killer, de enige overlevende van het legendarische Million Dollar Quartet (Elvis Presley, Carl Perkins, Johnny Cash en Jerry Lee), die alle verwachtingen op 68 -jarige leeftijd na een leven vol ups. maar ook veel downs meer dan waarmaakte.

Om nog maar eens even te laten zien dat hij naast rock-'n-roll en blues ook met het grootste gemak op onnavolgbare wijze een prachtige ballad ten gehore kan brengen laste hij met "Georgia On My Mind" heel even een rustpunt in. "Drinkin' Wine Spo-Dee-O-Dee" kreeg vervolgens een zeer effectieve bluesy behandeling, maar in "Sweet Little Sixteen" leken de stoppen weer 'compleet door te slaan'. Wat een tempo! "Is die man wel 68?" vraag je jezelf op zo'n moment af en datzelfde geldt voor die momenten gedurende zijn shows waarop hij toch ineens weer een stuk makkelijker dan vroeger zijn boots op de toetsen lijkt te laten kletteren. Zoals altijd overigens weer een flitsende pianosolo in "Sweet Little Sixteen" en een gitaarsolo van bandleider Kenny Lovelace, die zo hot was dat je haast verwachtte dat er elk moment rook uit z'n versterker zou komen. Gitarist Jimmy Rip kreeg overigens gedurende de hele show ook de nodige ruimte om flink te soleren en van leer te trekken. In "Before The Night Is Over" lieten Jerry en band zich vervolgens van hun funky kant horen en dat was ook een genot voor het reeds verwende oor. Alhoewel deze song toch totaal anders van structuur was dan het overige materiaal klonk ook "Before The Night Is Over" als een echt Lewis nummer. Het pianowerk was wederom indrukwekkend te noemen.

Bij het horen van de beginakkoorden van "Whole Lotta Shakin' Goin' On" was het duidelijk dat The Killer aan de finale van z'n show was begonnen. Zoals altijd oogstte hij ook nu weer enorm veel applaus met deze klassieker, die nog eeuwen meekan en driftig werd meegezongen door de 1400 fans in het dampende Paradiso en toen...... ja hoor, daar was ie dan: "Great Balls Of Fire"! Ditmaal niet in  de 'filmversie', maar gespeeld zoals we het in de originele uitvoering kennen. The Killer hamerde tot groot enthousiasme op de in de hogere regionen gelegen toetsen, stond vervolgens op en ramde met een ferme achterwaardse schop de pianokruk een paar meter van hem af. Hij zwaaide naar het publiek en verliet vervolgens na ongeveer veertig minuten de bĂĽhne. Ja, het was een korte show, maar wat voor een! The Killer had zich voor de derde achtereenvolgende avond leeggespeeld terwijl hij normaal gesproken tegenwoordig niet meer dan twee shows achter elkaar doet. Toch blij dat hij daar ditmaal van is afgeweken en we hem in geweldige vorm in Paradiso hebben kunnen zien optreden. Laten we hopen dat we niet opnieuw drieĂ«nhalf jaar hoeven wachten voordat hij ons land weer aandoet.

 

 

Where: Amsterdam, the Netherlands (Paradiso)
When: March 1st, 2004
Written by: Wolfgang Guhl

Blondell was 33 minutes late, so the show started at 20.33. He is an average singer, but the audience did not accept him by shouting "Go home" etc. He had a great back-up band though! One of the Memphis Horns, I think Andrew Love, had to be helped on stage, was seated, but was making funny faces throughout the show. I wonder how old he is. Those backup-singers looked like they were on a shopping trip, but sounded well. Man of the night for me was Kenneth Lovelace. He did a great job on the Tour by backing up two performers a night. B.B. Cunningham looked a bit exhausted though. Blondell almost played an hour and as he finally left, the crowd was getting even more excited as the Killer was to arrive soon.

At 21:55, the band entered the stage with Kenny singing "Slippin' And Slidin'". Jimmy Ripp indeed appears to be a bit arrogant, but is a great guitarist! While he was acting like the devil himself during Blondell's set, he respected Jerry and stayed in the back. While Kenny was announced, Jerry suddenly entered the stage unannounced (B.B. added a quick "Jerry Lee Lewis" though after he noticed him). This was probably the worst entrance I have ever seen by any performer, he was literally stumbling on stage, but lord have mercy, he made it to the piano. He looked quite frail, his head being unbelievable big!! What happened to his head? Did they gave him some pills that enlarge heads? He kicked off with a storming "Roll Over Beethoven". His singing was clear, his piano playing just mind-blowing!!! He played like he had some 10 hands and 50 fingers! While his body looked more like that of an 80-year-old man, his fingers are as fast as those of a 20-year-old. We all know that he is still 20 in his heart, but his body is not up to it anymore. And that's exactly the problem, he wants to be young again by playing a 2-hour Hotel Session which is just a lack of professionalism. He also does not drink enough as it was unbelievable HOT!!

The audience went nuts from the start as his playing was just outstanding! On he went with "C.C. Rider", "Why You Been Gone So Long" and "No Headstone On My Grave". During the last one, after approximately 20 minutes, his condition declined once again as he only sipped 2 times on his Fanta drink. "Georgia On My Mind" followed, but it was definately not the highlight of the show. Continuing with a great blues-rock of "Drinkin' Wine Spo Dee O Dee" he had the audience bopping around again. The fans loved him, and he loved the fans. He clearly enjoyed himself, even playing with his boots and smiling! On rare moments, he looked like 18 again. He surely has got more talent and power in his little finger than Blondell in his whole body. Someone shouted out "Lewis Boogie", JLL replying "No doubt about who wrote that one", but instead of playing it he went straight into "Sweet Little Sixteen". I did not make any pictures or recordings, I had some technical problems with that stuff, so during "C.C. Rider" I decided to leave that stuff alone and enjoy the show. Hopefully a recording will surface anyway. Many people took pictures and I look forward to see some of them. "Before The Night Is Over" was another highlight with some extraordinary piano playing. The he went into "Whole Lotta Shakin' Going On" and we knew that show was already coming to end. He once again pulled all his power into "Great Balls Of Fire". But he looked exhausted. Another 15 minutes and he would have probably collapsed. He gave everything that night he got left. I feared the last song as I knew he had to stand up, but it went well and he managed to kick the piano stool surprisingly violently. He stumbled again, slowed down a little, waved to the audience and off he went.

35 minutes, 10 songs. I think the audience was not really satisfied with the show length, but was not really angry either as everyone was happy to witness one of the last living legends of Rock'n'Roll. He is not finished yet, but it's also not the big comeback some people hoped it would be. If he comes to your town, do yourself a favour and attend, it might be the last time. If he should ever return to Amsterdam again, I hope he won't play the Paradiso again. It's a great venue, but just too hot inside when it's sold out. He needs a venue with some air conditioning. He is not young anymore and even myself was dead-tired and exhausted after the show.

Jerry at the Paradiso
Picture: Wim van der Heijden
See
picture section for more pictures.

 

Where: Amsterdam, the Netherlands (Paradiso)
When: March 1st, 2004
Written by: Folke Myrvang


After the show it felt like the ConfederateĂ‚ Cavalry had stormed through Paradiso! Although it is almost 25 years since I went to my first Jerry Lee Lewis concert, last night was as exciting as it was back then.

I saw Blondell's show from a good position close to the stage, and while he was not someone I would normally go to see, he was not bad - of course he had a great band!!

In the short intermission, the excitement was growing and the layout of the venue must have been similar to the Star Club. The  mood of the audience was probably the same all the way back in the early days when Jerry played the medium sized places like the Paradiso. The audience was sweating, drinking and screaming for Jerry.

When the band came on stage, the crowd went slightly nuts. Ken took us through "Slippin' and Slidin'" in his usual way. After introducing the band to us, the place exploded, as Jerry came smiling on stage and sat down at the huge Steinway grand and began pumping it and singing "Roll Over Beethoven" to a tremendous reception. The audience went wild and the aforementioned Star Club temperature came to mind again, especially when the Killer slammed the piano lid a few times!

Jerry belted out a nice and clean "CC Rider" before launching into an incredible "Why've You Been Gone So Long". Swooping solos and a WHOUW!!! from the old master at the end. Jerry didn't talk much throughout the show, but he was smiling and clearly enjoying himself and acknowledging the appreciative and responding audience.

"Don't Put No Headstone On My Grave" - I want a monument - one'a them big muthas! Yep, this was rockin' Jerry Lee the way we always want him. "Georgia On My Mind" followed with some nice piano work. Jerry's vocals were in good shape throughout the show and it was an enjoyable night so far.

A bluesy "Drinkin' Wine Spo-Dee-O-Dee" was next, and when it was over, Jerry acknowledged a request for "Lewis Boogie" but didn't do it. Instead we got a hard rockin' "Sweet Little 16" and a nice "Before the Night Is Over". The closing was "Whole Lotta Shakin'" with a  good "wiggle it" sequence and last was of course "Great Balls Of Fire", kicking the stool and goodnight.

Wonderful show, the first time for me in a "beer hall" of this type on the European continent and I loved the atmosphere - wish I was back in the 50's...

I saw a tired but very friendly Jerry next morning when we were all heading to the airport.

What a performer!

Thanks to all the great fans and people that make us JLL followers special! What a great privilege it is to be able to watch a true master at work like we can. Let us all cherish him and show our appreciation for him. Yes, we all wish that he could play longer shows and more often, but that will not happen. Graham Knight is so right when he reminds us time and again that the shows in the 60's were even shorter than what we got on this tour. Can we really expect a performance beyond what is safe for his health?  I for one will go back and see more 35 minute shows if that's what we get.
 

Last update: August 17, 2007
 Maarten van der Tol
www.jerryleelewis.nl cannot be held responsible for the contents, views  expressed, or reliability of the linked web sites.

 

 

Start NewsReports Releases Fanclub Pictures Guest book

 

 

NL JLL reports 2004
Amsterdam Paradiso  
 JerryLeeLewis 1.3.2004

 JERRYLEELEWIS.org on Facebook

Daily news Jerry Lee Lewis Killer News & Rock Blog by Thomas Rund and friends on facebook